Problem jest opisany np. tutaj: http://niepoprawni.pl/blog/646/donald-i-sas
Co do samej koncepcji powszechnej obrony ojczyzny zaproponowałem ją tu: http://synteza.salon24.pl/190970,koncepcja-obrony-ojczyzny-przy-uzyciu-malej-armii-zawodowej-i-ot
Teraz przyszedł czas zająć się organizacją podstawowej jednostki bojowej tzn. drużyny zdolnej do samodzielnego działania na tyłach i dywersji, działań w zgrupowaniach partyzanckich na terenach leśnych, jak i obrony terenów zabudowanych na poziomie pułku, brygady czy dywizji. Z opisanych wcześniej założeń wynika, że drużyna powinna posiadać sprzęt zdolny do niszczenia każdego celu o ile broń taką potrafi unieść 1 człowiek. Drużyna więc dzieliła by się na 6 sekcji tzn. rozpoznania, przeciwpancerną, przeciwlotniczą, osłony, dowodzenia i zaopatrzenia. W każdej sekcji byłoby po 1-3 osoby co daje łączną ilość ludzi od 6 do 18 tzn. ok. 12 ludzi w zależności od dostępnego sprzętu i zdolności bojowych żołnierzy (ich przeszkolenia). Sekcja rozpoznania to strzelcy wyborowi z noktowizorami uzbrojeni dodatkowo w pistolety do samoobrony, sekcja przeciwpancerna to granatniki przeciwpancerne i karabiny maszynowe w celach szturmowych, sekcja przeciwlotnicza to ręczne jednorazowego użytku wyrzutnie rakiet naprowadzane na ciepło i karabiny maszynowe w celach szturmowych, sekcja osłony to ciężkie karabiny maszynowe, sekcja dowodzenia to dowódca i zastępca wyposażeni w systemy łączności i rozpoznania pola walki oraz pistolety maszynowe do samoobrony, sekcja zaopatrzenia to np. medyk i mechanik lub elektronik – posiadają pistolety maszynowe do samoobrony, ponadto każdy, niezależne od sekcji, powinien posiadać zapas żywności i wody, opatrunki, ochraniacze na łokcie i kolana, mundur, nóż bojowy, kastet i granaty. Każda sekcja ma oczywiście swojego dowódcę podległego dowódcy drużyny. Możliwe jest tworzenie grup taktycznych po jednej osobie z każdej sekcji, tak aby utworzyć 2 lub 3 takie grupy w celu oskrzydlenia wroga lub zwiadu. Drużyna która posiada ponad 18 osób powinna się podzielić na pół tworząc dwie oddzielne drużyny, bo większa liczba osób niż 20 utrudnia efektywne działanie i nawiązywanie relacji między żołnierzami – lepiej jest wtedy tworzyć sztaby dowodzenia na wyższym poziomie dla takich wielu drużyn. Trochę przypomina to parafialny system komórek Yonggi Cho w Seulu: http://www.sapieha.zgora-gorzow.opoka.org.pl/tp/wyklady/tp_specjalna/wyklad_11.html
Cały system drużyn opiera się również na doświadczeniach wojny w Czeczenii, gdzie naród 100 razy mniejszy od Rosjan potrafił skuteczni się im przeciwstawiać przez wiele lat, gdyby Czeczenów było tyle co Polaków zwycięstwo mieli by gwarantowane, w Gruzji armia zawodowa tego nie potrafiła: http://www.obronanarodowa.pl/index.php?module=Publicystyka&func=display&id=22
